Z jakiś powodów zapragnąłem ustawić w Linuksie limity na użycie dysku. Pominę opis poszukiwania informacji w Internecie, ale w skrócie – z nieznanych mi powodów w zdecydowanej przewadze opisywane są jakieś starocie. W artykule pokrótce jak to wygląda w aktualnych wersjach jądra.
Czasami zdarza się, że zatwierdziłem jakieś zmiany, ale coś tam jednak wymaga poprawy. Pewnie skorzystam z git rebase -i, tym niemniej po takich poprawkach uporządkowanie commitów wymaga trochę pracy i tu z pomocą przychodzi opcja --fixup.
Istnieje sobie portal benchmarksgame-team.pages.debian.net, który na przykładzie kilku algorytmów pozwala porównać wydajność wydajność implementacji w różnych językach.
W swojej historii pisałem w wielu różnych językach i niejednokrotnie mam możliwość wybrania języka dla realizowanego projektu. Takie porównania są więc interesujące, bo w sytuacji, gdy gdzieś kluczowa jest wydajność, dobrze jest wiedzieć, czy wybrałem właściwe narzędzie albo jak bardzo mój wybór jest nieoptymalny.
Przypadki, gdy coś jest 10% szybsze albo wolniejsze, coś oczywiście mówią, ale w realnych programach najprawdopodobniej takie zyski rozmyją się w natłoku innych, niezbędnych i nieuniknionych elementów programu. W praktyce oprogramowanie, które piszę, co chwila coś wysyła po sieci, albo czeka na rezultaty z sieci i sekunda więcej na obliczeniach (choć ważna) nie boli tak bardzo. Zawsze można dodać CPU lub kolejną maszynę wirtualną i ogólna wydajność systemu spełni wymagania.
Ale w tym wypadku jest dramat: implementacja w Go jest 5,6 razy wolniejsza.
Prawdopodobnie każdy zainteresowany jakkolwiek tematami IT słyszał już o czymś takim jak kontenery i od razu wie, że chodzi o takie rzeczy jak docker albo kubernetes. Wiadomo, że są obrazy w repozytoriach i można je łatwo pobierać i instalować.
Kontenery przedstawiane są jako lekkie maszyny wirtualne. Taka wirtualka, która nie marnuje RAM-u na utrzymywanie całego systemu operacyjnego gościa – kilka takich “wirtualek” (kontenerów) współdzieli system operacyjny, ale zapewnia separację dla uruchamianych wewnątrz procesów.
Oprogramowanie takie jak docker (zwłaszcza z jego modułem swarm) oraz kubernetes, to całkiem spore kombajny robiące mnóstwo rzeczy, których zakres funkcjonalności przekracza znacznie sam temat uruchamiania kontenera. Do tego obrosły jeszcze w cała gamę narzędzi, które wspierają administratora (lub developera) w procesach wdrażania, monitorowania i zarządzania usługami. Powstały również rozwiązania dla systemów innych niż Linux, np. Docker Desktop dla Windows, czy też jego odpowiednik dla urządzeń Apple'a.
Internet pełen jest artykułów, poradników, prezentacji etc. opisujących zalety konteneryzacji i ogólnie są to bardzo przydatne materiały, ale przy okazji każdej technologii dobrze jest (czasem) wiedzieć czym ona naprawdę jest i jak działa. Taka wiedza przydaje się zwłaszcza, gdy coś przestanie działać i żaden “wizard” i “kreator” nie wiedzieć czemu akurat nie potrafi pomóc.
Czym zatem jest naprawdę kontener i co dzieje się pod tymi wszystkimi warstwami skądinąd bardzo przydatnych narzędzi?
Tak się składa, że korzystam z tunelu IPv6 udostępnianego przez Hurricane Electric i przy jakiejś okazji zauważyłem, że mają na stronie jakiś program “certyfikacji” ze znajomości IPv6.
